admin

La fin de la télévision
Jean-Louis Missika
Editions du Seuil
108 páx – 09/03/2006
Prezo : 10,50 € – ISBN : 2020860872

A reflexión sobre a televisión, o medio dominante do último medio século nas sociedades democráticas modernas, podería servir tamén para a prensa e a radio, e incluso para a comunicación en xeral. É dicir, cada vez máis comunicación pero tamén, ó mesmo tempo, máis incomunicación. Reflexións sobre o papel dos mass-media na era de Internet, cando a Rede tenta converterse en medio dominante, coma no seu tempo foron a prensa e despois a televisión. Creba a vella concepción do espazo público creado polos mass-media tradicionais e emerxen uns novos media, máis ¿como serán os seus elos de federación para a relación e a responsabilidade social?

Un dos autores franceses de referencia no estudio dos media, que publicara hai máis de vinte anos xunto a Dominique Wolton La Folle du logis: la télévisión dans les societés démocratiques (Gallimard, 1983), volve agora de novo cunha revisión do papel actual do fenómeno televisivo. Jean-Louis Missika opina en La fin de la télévision (Seuil, 2006) que “vivimos nun mundo de imaxes presentes e de media ausentes. Cada vez máis imaxes e menos televisión. Vamos a ter unha sociedade sen televisión. Non é a televisión en canto tecnoloxía a que desaparece senón a televisión como media, a televisión como instrumento de focalización das sociedades modernas, a mesma que o 20 de xullo de 1969 reuniu a todo o planeta para ver dar os pasos de Armstrong na lúa, ou aquela que reúne a millóns de telespectadores diante dos telexornais da primeira hora da noite”.

O libriño de Missika, lúcido e fresco, provocador e interesante, ábrese partindo da clasificación das tres idades da televisión: a paleo-televisión, a neo-televisión e a post-televisión. Noutro capítulo reflexiona sobre a hipersegmentación, a dixitalización, o fin da independencia económica e a desprofesionalización. Na última parte da obra aborda a desintegración do espazo público, os media como acontecemento e as tres idades da información televisiva (a institucional da paleo-televisión, a info-espectáculo da neotelevisión e a fusión da post-televisión).

F. CAMPOS

PERIODISMO Y PODER: : POLÍTICOS, PERIODISTAS Y CIUDADANOS VOLUNTARIAMENTE DESINFORMADOS
Diezhandino Nieto, Mª Pilar (Prentice Hall)
Prezo:24 €
280 páx.
Idioma: Español
ISBN: 848322366X. ISBN-13: 9788483223666 (02/2007).

O coñecido dilema arredor da influencia dos medios de comunicación segue centrando as reflexións de sociólogos, politólogos, cumunicólogos… en moitos dos seus últimos traballos, case sempre froito de investigacións académicas. Hai bastantes teorias sobre os efectos dos medios, que van desde as que os culpan de todos os males actuais ata outras que limitan a súa influenza. Nestes anos do século XXI, varios autores coincidiron en apuntar unha influenza múltiple nas decisións e opinións dos cidadáns, polo que consideran esaxerado considerar aos medios os .

Por Manuel David Díaz

Ler máisXornalismo e poder

Desde o importante estudo de Jakob Nielsen, existía a realidade, máis ou menos aceptada, de que a lectura en pantalla era máis lenta e dificultosa que no papel. O profesor Ignacio Armentia, a finais dos 90, realizou unha experiencia similar con alumnos da Universidade do País Basco, atopando resultados que confirmaban a lentitude da lectura en pantalla pero con índices máis baixos e próximos entre si que os atopados por Nielsen. O novo estudo Eyetrack, promovido polo Poynter Institute, confirma un fenómeno que xa se advertía coa popularización das pantallas TFT, a súa extensión, e a mellora tecnolóxica na representación das tipografías nos sistemas operativos Windows e MacOs. A principal clave é que a xente le máis na web. Os lectores len un porcentaxe máis grande do texto dunha noticia na web (77%), que no papel. Hai dúas pautas de lectura, métodica ou de escáner. No papel, un 75% dos usuarios son metódicos, e na web a porcentaxe baixa a un 50%. Pero tanto os que seguen unha pauta como a outra, len a mesma cantidade de texto.

Ademais, aínda que a diferencia do estudo do ano anterior, o Eyetrack contén moi poucos datos públicos de acceos gratuíto, advírtense outras interesantes consecuencias:
-Os formatos alternativos de representación da información axudan aos lectores a entender . Formatos como a entrevista, as listas, axudan a incrementar a atención do usuario ata un 15%.
-En prensa, as grandes fotos e titulares atraen a atención no usuario. Pero, curiosamente, na web, funcionan como principais condutores da atención elementos direccionais como barras de navegación, columnas de titulares, ladiños.
-As fotos que funcionan en prensa son aquelas “documentais”, nas que o protagonista realiza accións, en comparación cos posados ou as fotos de estudo.

Ver texto, vídeo e un documento coas principais conclusións.

Manuel Gago.

Vilariño Picos, Mª Teresa e Anxo Abuín González (comps.): Teoría del hipertexto. La literatura en la era electrónica, Madrid, Arco/Libros, 2006, 316.

Hiperficción, hipernovela, hiperrelato, ficción hipermedia, ficción interactiva, cibertexto e, seguramente, algún que outro termo ou expresión para tentar definir a experiencia literaria de creación que describen e nos sumerxen, cunhas ferramentas e uns formatos específicos, na idiosincrasia da era dixital. O hipertexto e o ciberespazo convírtense nun entorno no que se produce unha rutinaria guerra cultural entre a tradición impresa e a xestación dunha estructura de narración tecnolóxicamente diferente. O obxectivo estaría en asentar as claves identificativas dunha literatura ergódica, en palabras de Espen Aarseth, que se plasmaría a través de técnicas de saltos, fragmentacións, diversidade de puntos de vista, multiplicidade de asuntos, bifurcacións, cambios de escenarios, laberintos, simulacións, combinacións, modelos aleatorios, rupturas temporais, lineais, secuenciais, conexións e enlaces. Todo un conglomerado de palabras que se misturan para asentar unha morfoloxía da ou das narrativa/s hipertextual/is. Albíscanse novos xéneros ou modalidades expresivas, con espazos de creación e de lectura distintos, con outros modelos de textualidade ou, en todo caso, reflexa un sinxelo proceso hermenéutico do modo de producción e consumo que nos resulta familiar. O obxectivo é a implementación de formas discursivas que se actualicen, axeitándose a un sistema de caos ou desorde.

Ler máisCartografías do Hipertexto de Ficción

ARQUÉS i SALVADOR, Neus: Aprender comunicación digital, Barcelona, Paidós, 2006.

Sobre comunicación dixital e Internet hai unha enorme cantidade de libros. Hai unha escalofriante cifra de sitios e outros espazos na World Wide Web. Hai un incontable número de artigos e informes. As tecnoloxías da información e comunicación forman parte dunha incontable profusión de páxinas, tanto impresas como virtuais. Toda esa inconmensurable documentación estará adscrita a diferentes categorías ou clases, de acordo cos sistemas de avaliación dos contidos. Existen textos para analfabetos dixitais, para iniciados, para expertos de nivel medio, para especialistas e experimentados usuarios. E, a pesar da rápida evolución do ciberespazo e o vertixinoso proceso de conexión cidadán á rede de redes, sempre, aló menos polo de agora, haberá persoas que tenten explorar por primeira vez os vericuetos do entorno das redes. Polo que sempre é de agradecer que algún autor ou autora busque formas de achegar os riscos desa sociedade en rede, de acordo co sociólogo Manuel Castells, aos neófitos. Non está nada mal depurar e sintetizar o discurso de tal xeito que se navegue pola esencia de servicios e recursos que hai a disposición do usuario a través de Internet.

Ler máisA iniciación no contorno dixital

Radio y televisión en España. Historia de una asignatura pendiente de la democracia
Enrique Bustamante
Gedisa, 2006. 285 páxinas

A celebración no ano 2006 do cincuenta aniversario da chegada da televisión a España animou a elaboración de varios estudos e a publicación de libros nos que se analiza a traxectoria da televisión no Estado, desde a súa aparición en tempos da ditadura ata o momento actual, no que hai un intenso debate para buscar outro modelo máis acorde cos tempos. Moitos deses libros só recollen anécdotas, relatorios dos programas que fixeron historia e entrevistas cos seus protagonistas. Outros, os menos, analizan as estratexias da televisión nas súas distintas etapas, con referencias ao seu contexto histórico.

Ler máisAchegas para un novo modelo de televisión pública